Emalia, cyna, wiklina...

Witajcie!

tak, tak, to wszystko jest w moim ogrodzie, emalia, cyna, wiklina.... i wszystko co wokół nich można stworzyć, ułożyć, rozłożyc, włożyć....

 W każdym zakątku coś ustawiam i przestawiam, niby ogród nie taki duży, a tyle jeszcze jest do zaaranżowania i zrobienia, popatrzcie sami:))
zapraszam wszystkich, a zwłaszcza moje nowe obserwatorki i stałe bywalczynie:))

a tutaj moje najulubieńsze.... kanki na mleko, w jakich nosiłam mleko u babci jak byłam dzieckiem. W wakacje, zawsze rano szłam z pustą bańką na takie wzgórze (mówiło się do majątku) i tam nalewała mi ciocia mleko  z wiadra też emaliowanego, bo pamiętam , mleko było prosto od krowy " z porannego udoju")), nie zapomnę nigdy, jak raz , a było to po deszczu wracałam z tym mlekiem z góry i było ślisko i błoto i upadłam i jechałam na tyłku ale bańkę trzymałam prosto, żeby  nic nie wylać, bo dziadek by był zły i beczałam bo nie mogłam wstać, a tu nadchodzi dziadek jak na zbawienie i podaje mi rekę, a ja ubeczana i ubabrana ale w bańce coś tam uratowałam.....oj wspomnienia, ale przynajmniej takie mamy, albo gry  w gumę, w chłopka, w klasy  , zabawy w podchody, ciuciubabkę itp., a dzisiejsza młodzież  co będzie wspominać? typy komputerów i gry:((

chochelkę mam od mojej mamy z kuchni już wysłużona i  w tym roku trafiła tutaj, a czajniczek poniżej, znalazłam ubiegłej jesieni w lesie na grzybach, jest świetny, w środku rośnie mech!!

tutaj zbiórka wikliny, na krzesełku, jeszcze nie strawiona przez deszcz i powietrze skrzyneczka

w najlepszej formie, a ja wolę takie wypełznięte....

i trochę różanego zapachu i widoku w ogrodzie i w domu, na stole przy ciasteczku i kawce...

no, no to jeszcze nie koniec, ocynkowane naczynia jeszcze  się chcą zaprezentować....i muszę się przyznać, że te zestawy stoją przeważnie w miejscach, takich aby oko tzw. "przygodnych zbieraczy-złomiarzy" ich nie dostrzegło....mój żal byłby nieutulony, gdyby te moje skarby, które trafiły do mojej zagrody z różnych stron i od różnych ludzi, często z wieloma perypetiami i historiami, ktoś tak po prostu, bezdusznie i bez serca oddał na złom!!!!!

mój M. w niedalekim sąsiedztwie, u starszych ludzi wypatrzył podkłady kolejowe, które już zwiózł pod dom i jakież było moje zdziwienie i radość, gdy na posesję wjechała taczka pełna starych, sztachet ze spatynowanego drewna, dla mnie.... na wymarzony stary płot na którym powieszę  garnki i dzbanki:)))  niby tak wiele mi do szczęścia nie potrzeba, ale o przęśle starego płotu marzyłam już od dawna i jakoś nic nie mogło się wyklarować... a tu proszę....

Moje kochane to tyle ogrodniczych form na dzisiaj, biegnę bowiem dalej mieszać pomiędzy moimi skarbami, cieszę się, że wytrwałyście do końca i podziwiałyście moje chluby! żegnam Was z łezką w oku...

~~Beata~~