Piszę, więc jestem...

Witajcie w Nowym Roku!!!,

Dopiero dzisiaj mogę Was powitać i życzyć pomyślnego roku. Niestety pierwszą połowę stycznia spędziłam w szpitalu, obyło się bez interwencji  chirurgicznych ale wszystkie inne zabiegi i badania mnie nie ominęły. Najważniejsze, że wszystko w porę, teraz muszę dbać o siebie a myślałam, że wystarczy dbać o innych a ja jakoś dam radę..... jak zawsze zresztą:)

 Nawet nie zaglądałam do Was bo nie miałam dostępu do netu, klimatu, czasu i natchnienia, tak to bywa, że co jakiś czas coś nas przytłacza i wszystko inne traci swój wymiar i sens.

Ale teraz już miewam się lepiej i mam ochotę z Wami pogadać, pooglądać, popisać i poczuć ten blogowy klimat inspirujący do działania i tworzenia oraz dzielenia się z innymi swoimi małymi i wielkimi sprawami....

 Tak więc witam Was wszystkie moje serdeczne blogowe koleżanki, niektóre o mnie nie zapomniały i się przypominały:)) witam nowe obserwatorki, dziękuję dotychczasowym,że nie odeszły, dziekuję za kartki i życzenia świąteczne, to wszystko ogroooomnie miłe♥
więc dla Was moc kwiatów;))

Po powrocie róże od męża, z którymi oczywiście spontaniczna sesja zdjęciowa przy kolażu, a potem porządki,,,,wiadomo brak kobiecej ręki:))

Powyżej rodzinne zdjęcia ślubnemich przodków, a poniżej moja mama z bratem i jeszcze niżej sama

tutaj mój tato i Jego mama, a moja babcia z Krakowa

poniżej moi kochani Śp. Rodzice

 W domu, rozebrałam choinkę moją śliczną białą, której nie zdążyłam Wam pokazać:(, poskładałam bańki i inne "zabawki"...

...a w sobotę i niedzielę spadł śnieg więc najpierw rekonesans wokół domu ....

a potem spacer po okolicznych miejscach i zabawa z Korą....

a na koniec zmiana dekoracji na ganku;) u mnie już kwitną bazie...

Podczas pobytu w szpitalu zrobiłam siatkową firankę do okna w kuchni, zawsze taka mi sie marzyła, ale nie było czasu i motywacji więc chociaż jakaś pozytywna strona tego wszystkiego....teraz tylko powiesić w oknie i podziwiać :))

a w ostatnich dniach otrzymałam "super paczkę" od mojej serdecznej blogowej koleżanki Dorotki  Voncologne, coś na osłodę życia i cudne gadżety, z którymi latam po domu żeby je honorowo rozmieścić:))  dziękuje Dorotko jeszcze i jeszcze raz:)))

 Teraz już wszystko wiecie, wróciłam do pracy i do normalności, mam wrażenie jakby to trwało wieczność.... dlatego niepokoję się czy do mnie wrócicie a bardzo na to liczę....muszę i ja teraz do Was wyruszyć w odwiedziny bo pewnie dużo mnie ominęło.... pozdrawiam i posyłam buziaki z wielką nadzieją:))

Beata